انجمن کامپیوتر ایران

در این مقاله، قبل از هر چیز، یک پروتکل ساده در قالب مراحل قابل اجرا توسط هر یک از سیستم‌های توزیع شده معرفی و Trace می‌شود. سپس پروتکل‌های توافق خطی و غیرخطی را برای شبکه‌های عامل پویا معرفی می‌کنیم. این پروتکل به عامل‌ها این امکان را می‌دهد تا به‌صورت توزیع شده و با همکاری یکدیگری به توافق برسند. مواردی از قبیل شبکه‌های دارای تاخیر زمانی در ارتباطات و یا کانال‌هایی که داری اثر فیلترینگ هستند نیز در نظر گرفته می‌شوند. کران بالای مناسبی برای حداکثر تاخیر زمانی قابل تحمل در شبکه شناسایی شده است. نشان داده می‌شود که ارتباطات شبکه کلید اصلی در دستیبای به توافق مورد نظر است. همچنین تابع لیاپانُف به منظور تعیین یک کمیت قابل اندازه‌گیری برای عدم توافق کلی، معرفی می‌شود. در نهایت نیز نتایج شبیه‌سازی‌های انجام شده برای پروتکل‌های توافقی در این مقاله معرفی می‌شوند، نشان داده می‌شود.